Vries, zondagmorgen de vierde Advent. Ongerepte sneeuw, prikkelende vrieskou en aangename stilte in dit fraaie Drentse dorp. We maken een ommetje rond de Sint-Bonefaciuskerk en genieten van het protestantse kerkje met deels romaans en deels gotisch uiterlijk. Zijn de toren en het schip romaans 12e eeuw, het rondgesloten koor is rond 1425 vervangen door het huidige en is hoog en gotisch. Een samentrekking van stijlen in harmonie.
Vanmorgen gaat niet de eigen predikant ds. John van Ool voor, maar prof. dr. Frits de Lange. We zijn vroeg, de kosteres nodigt ons uit voor een kopje koffie in het ‘Ontmoetingshuis’. Op een lange tafel staan kerstbakjes in ruime sortering, tussen het groen staan de laatste geglazuurde engelen. Zorgzame èn creatieve handen waren afgelopen dagen in de weer, de opbrengst gaat naar World Servants voor een project in Malawi.
Liturgisch heeft deze PKN-gemeente niveau, maar men zingt middels een beamer en dat voelt lastig. Ik mis het alleen zijn met de teksten, die dan aan diepte lijken te winnen. Liedboeken en bundels ‘Tussentijds’ liggen bij de ingang en dat is prettig. Gemeenteleden komen binnen, begroeten elkaar en praten gedempt, zachte orgelmuziek. In het koor staat een kerstboom met stijlvolle versiering. Door de verschillende bouwperioden is de lichtinval in het koor optimaal in tegenstelling tot het schip van de kerk. Spaarzaam licht valt hier door de romaanse vensters.
De kerkenraad komt binnen en de dienstdoende ouderling doet de afkondigingen. Een kind steekt de vier adventskaarsen aan. In hoeveel kerken wordt dit ritueel vanmorgen niet gedaan? Frits de Lange houdt van zingen, ik tel 20 verzen. De eerste lezing is Micha 7:1-8 en dat is niet mis. De profeet noemt herkenbare narigheid, maar desondanks blijft hij in vers 7 hopen op God, die redding zal brengen. Daarna volgt de evangelielezing, Matteüs1:18-25.
Langzaam werkt dr. Frits de Lange in zijn preek toe naar het woord ‘hoop’. ‘Hoop legt zich niet bij de feiten neer. Hoop houdt je op de been; in de hoop vind je God.’ Hij leest een tekst voor van Charles Péguy (1912), waarin God vertelt hoe Hij kijkt naar geloof, hoop en liefde. Het fragment over de hoop geeft onverwachte kracht.
Geloof en liefde zijn als vrouwen.
Hoop is een heel klein meisje van niks.
Zij stapt op tussen de twee vrouwen
en iedereen denkt: die vrouwen houden
haar bij de hand,
die wijzen de weg.
Maar daarvan heb ik meer verstand,
zegt God, ik zeg:
het is dat kleine meisje hoop
dat al wat tussen mensen leeft
en al hun heen en weer geloop
licht en richting geeft.
Want het is dat kleine meisje hoop
– je ziet het zwak zijn, bang zijn, beven,
je denkt soms dat het zo onooglijk is –
het is dat kleine meisje hoop
dat de mensen zien laat, zien soms even,
wat in het leven mogelijk is.
Dr. Frits de Lange sluit af. ‘Volgens Paulus is de liefde de meeste van de drie, maar vanmorgen even niet.’ In het Ontmoetingshuis geurt de koffie…
Aly Brug