Een lieve mond maakt het hart gezond

Na vier weken vertoefd te hebben in verpleeghuis “De Elf Ranken” in Barendrecht voel ik de behoefte om een woord van afscheid te schrijven. Scheiden doet lijden, zegt een oud spreekwoord. Maar scheiden van lijden geeft vreugde!

En zo is het ook met mij gesteld. Je komt niet in een verpleeghuis, omdat je ’t leuk vindt, maar omdat je iets overkomen is, een ongeluk of zo, of omdat je ergens aan lijdt en daarom verzorgd moet worden. Nou is een gebroken heup wel het minste wat je je bij dat lijden kan voorstellen. De meesten lijden immers aan veel ernstiger zaken. Toch wil je ook van een gebroken heup wel graag herstellen!

Toen ik in de Elf Ranken kwam, zeiden ze dat het wel twee á drie maanden zou kunnen duren. Ik mag me dus gelukkig prijzen, dat het in mijn geval bij één maand is gebleven. Dat heeft ook te maken met de vorm van de breuk, zo heb ik me laten voorlichten. De éne breuk is de andere niet! Mijn breuk was heel gunstig, zo had de chirurg in het ziekenhuis al gezegd: recht overdwars in de steel van de heup. Dat was gemakkelijk te behandelen met twee stalen pennen, kruiselings verbonden. Ik mocht het been dan ook heel snel weer volledig belasten en aan fysiotherapie beginnen. Eerst proberen in de brug, dan met een looprekje en op de hometrainer, tenslotte met krukken (onderarm-schaalkrukken), op ’t laatst met één kruk. Toen het al een beetje ging, zijn de ergo- en fysiotherapeut, Linda en Lisette, met mij thuis wezen kijken. Dat viel alles gelukkig mee! Ik kon me met één kruk al aardig in onze druk bemeubelde woon- en studeerkamer voortbewegen.

Doordat ik al 28 jaar reuma heb (R.A.) beschikken we al enige jaren over een traplift. Dat kwam natuurlijk nu goed uit! De bad- en slaapkamer liggen vlak bij elkaar, en alle transfers kon ik gemakkelijk maken. Alleen zou voor de veiligheid de toiletten boven en beneden voorzien moeten worden van vaste beugels. Ook zouden het vaste hoge toiletten moeten zijn. Nu werk ik met een toiletverhoger. Voor deze aanpassingen is een aanvraag bij de WMO ingediend.

Al met al is het gelukkig dan toch meegevallen! En we hebben weer wat bijgeleerd. Het was geen verloren tijd. Ook als je 72 bent zit je nog in een leerproces! Blijf het goede zien en weer het slechte af! Zo ook al die spookverhalen, die er de rondte doen over verpleeghuizen.

Het meeste is uit de lucht gegrepen, sensatieverhalen. Ze worden rondgebazuind door mensen, die zelf nooit in een verpleeghuis gelegen hebben. Natuurlijk, er zal ook wel verschil zijn tussen het ene verpleeghuis en het andere, zoals dat bij ziekenhuizen ook het geval is. Maar de twee verpleeghuizen, die ik nu van dichtbij gekend heb, laten een heel ander beeld zien. Zoals u weet, ben ik 16 jaar geestelijk verzorger geweest in verpleeghuis Ter Valcke in Goes. En ik heb altijd gezegd: als me iets overkomt, wil ik daar wel naar toe! Maar nu heb ik ook nog een andere keus, dichterbij: de Elf Ranken in Barendrecht. Beide verpleeghuizen kenmerken zich, zo is mijn ervaring, door hun liefderijke zorg. Zij hebben de aandacht en zorg voor lijdende mensen hoog in het vaandel staan. Dat is hun identiteit. En zo hoort het ook! Want daar gaat het toch om? Niet waar? En die verzorging is voor het personeel beslist geen sinecure. Vaak nog heel jonge vrouwen geven zich daaraan met hart en ziel over, maar worden dan nog soms als een voetveeg behandeld. Dat is erg. Hoeveel tact en zachtmoedigheid en inlevingsvermogen wordt dan van die jonge mensen gevraagd? Ik heb er grote bewondering voor!

Ik zal ’t best missen, ‘s-morgens vroeg die klop op de deur, de vraag “Wat wilt u eten?”, de oefeningen in het therapielokaal, de snedige opmerkingen van de zusters, de rammelende “broodwagen” in de gang, waar Wendy altijd onverstoord de maaltijden gereed maakt, de uitnodigingen van Steve, die als een wervelwind rondgaat om de mensen op te krikken te komen koffie drinken (“met iets lekkers”!) of een spelletje te doen (bingo, sjoelen, gymmen, Triviant en nog zo ’t een en ander!). Ik zal ze missen, die gezamenlijke warme maaltijden met gekeuvel, en de kerkdiensten met daarna liederen van Johannes de Heer. Ik zal ze missen, die vriendelijke gezichten van het vaste zorgpanel: Debora, Esther, Hannie, Chantal, Sylvia, Angela, Florence, Virginia, Bianca, Renate, Wendy en Barbara. Zegt een oud spreekwoord niet: Een lieve mond maakt het hart gezond? Dat vooral zal me lang bijblijven, die vriendelijkheid en hartelijkheid, van iedereen, ook van de therapeuten en de dames achter de balie, arts Christian en de geestelijke verzorger, mevrouw Dorothea Lang. Ik hoop, dat ze allemaal dit zinvolle en niet altijd dankbare werk mogen en kunnen blijven doen!

Ik sla nog een blik op de bijna 60 kaarten met goede wensen, die me werden toegezonden door PCOB-leden en kerkgangers uit Wilhelminadorp(8), Piershil (10) en Vierpolders (5), de Gemeenten waar ik anders in deze weken had zullen voorgaan, en door bekende en onbekende mensen uit het hele land. Tenslotte haal ik de werkstukken van de kleinkinderen van de wand en ik volg mijn vrouw Tilly huiswaarts. Met een voldaan gevoel! Sjaloom!