Eerste week in een verpleeghuis

Ik heb 18 jaar in een verpleeghuis gewerkt, als geestelijk verzorger in Ter Valcke te Goes. Je zou dus zeggen, dat je dan een verpleeghuis wel kent. Ja, de buitenkant, de organisatie, de problemen en ook de mensen. Maar toch is het heel anders, wanneer je er zelf in ligt!

Wanneer je één geheel wordt met het verzorgingsgebeuren. Wanneer je de afhankelijkheid aan den lijve voelt. Het maakt een groot verschil, of je op bezoek komt of enkele uren in het huis verblijft om er te werken en daarna weer huiswaarts te keren óf dat je er dag en nacht woont. Er is geen “buiten” meer voor je, alleen een “binnen”. Je ervaart de benauwenis van te moeten leven tussen 4 muren. Je voelt de druk van het “huis”, je zit in een systeem. Je vrijheid is geblokkeerd, je moet doen wat een ander goed voor je vindt. En als je dan ook nog veel pijn hebt, voel je je echt als een beklagenswaardig mens. Je bent opeens “meneer Kroes” geworden van kamer 122 en je krijgt een koord met een alarmschel om je nek.

De dag begint met gestommel en gerammel ergens in huis. Je weet dan: de dag gaat beginnen. Maar het is nog donker en je ogen vallen nog dicht. Na een uurtje wordt er geklopt op je deur: wassen, eerst op bed daarna in de badkamer (maar dan voel je je al een hele :Piet!)

Dan komt de pillenwagen voorbij. Bij mij wordt een bakje met zo’n 15 pilletjes neergezet, van groot tot klein, van recht tot krom. Slikken maar! Even later verschijnt de dame van de voedselverstrekking. “Wat wilt u eten?” “Ach, geef maar twee bruine sneetjes en een cracker met een plaatje koek, komijnekaas en jam”. Dan is het nog even scheren, tandenpoetsen en naar de fysiotherapie. Drie elementen vragen daar mijn aandacht: lopen in de brug, lopen achter het looprek en fietsen in de hometrainer. Met de dag gaat het beter! Tenslotte wordt ik uitverkoren om als proefkonijn te fungeren voor een examen van een jonge student in de fysiotherapie, die in ons huis stage loopt. Op het eind van de ochtend mag je achter een lekker bakkie uitrusten van alle vermoeienissen. Al gauw is het dan ook etenstijd (warm), waarna het bed opgezocht kan worden voor de middagrust. In de middag vinden ook allerlei activiteiten plaats zoals gezellig samen koffie drinken en naar de film kijken, met elkaar Triviant spelen of kegelen, het zingen van geestelijke liederen en zondags natuurlijk de kerkgang. Je hoeft je beslist niet te vervelen! En dan is er ook nog doorlopend bezoek en je kunt natuurlijk TV gaan kijken, op de kamer is er kleinbeeld, in de woonhoek superbreedbeeld. En – dat heb ik u al verteld- er staat ook nog een computer voor algemeen gebruik in het “Grand Café”. Dat laatste is trouwens een hele gezellige ruimte, waar je een krantje kunt lezen, eten, drinken en biljarten. Hier komt ook het bejaardenzangkoor repeteren en worden allerlei evenementen gehouden zoals de kerkdienst. Allemaal heel gezellig.

Bij dit alles tenslotte wordt je omringd door de goede zorg van vriendelijke zusters, een jonge verpleeghuisarts, therapeuten en een kapsalon. De namen van de jonge dames zijn net zo mooi als haar aangeboden diensten. Luister maar: Chantal, Virginia, Esther, Debora, Sylvia, Renate, Barbara, Lisette, Bianca, Angela, Nouschka, Florence, Wendy, Iris, Lianne, Suzanne, Danny en Linda. En dan zal ik er nog wel enkele vergeten zijn! Allemaal bloemrijke en ook Bijbelse namen. En dat past goed in de traditie van het huis. Want De Elf Ranken is zo’n 30 jaar geleden gesticht door 11 diaconieën van Gereformeerde Kerken van Rotterdam-Zuid en omgeving. De naam verwijst naar een Bijbeltekst: “Ik ben de wijnstok en gij zijt de ranken” (Johannes 15,5). Iets van dat bloemrijke en sappige van een druiventros vindt men nog terug in de bouw van het nieuwe onderkomen in Barendrecht. En zeker ook in de sfeer die men daar aantreft. Dat is mijn voornaamste indruk na de eerste week van mijn verblijf aldaar. En daar ben ik erg blij om!