Soms vraagt iemand me wel eens: hoe kan ik nu het best reageren op een stukje in uw site? Ook was er een mevrouw, Elsje, die zich er over verbaast, dat er zo weinig gereageerd wordt. De site wordt best veel en goed gelezen, denk ik (hoop ik!). Maar er zijn maar weinig mensen, die dat ook in een reactie laten blijken.
Diezelfde Elsje schrijft na de Hemelvaartspreek: “Waar blijven jullie? Ik had graag reacties gehad, of vonden jullie het niet steekhoudend genoeg, dat kan best hoor!”
Er zijn twee manieren om te reageren. De eerste is dat je reactie onder het artikel schrijft. Daar is ruimte voor gemaakt. Anderen kunnen het dan lezen en weer daarop reageren. En zo krijg je een gesprek. Dat is tenminste de bedoeling! Een andere manier om te reageren is natuurlijk, dat u mij een mailtje stuurt. Dat is persoonlijker en voorkomt dat iedereen uw woorden kan lezen. Maar zó raak je nooit met anderen aan de praat! Dat is dus een keuze, die u moet maken.
Maar de meeste mensen doen helemaal niets. Zij knikken alleen maar of schudden hun hoofd en laten niet horen hoe ze er over denken. Of het moet zijn in een gesprek met huiskamergenoten. Het gaat eigenlijk in de kerk precies zo: na afloop van de dienst hoor je maar zelden iets terug. Soms zegt iemand, ontroerd: “Het was goed zo dominee!” of: “Het was een fijne dienst!” of kort en krachtig: “Goeie preek!” Dat wordt dan door een flinke handdruk bevestigd. Het hoeft ook niet altijd met woorden gezegd te worden. Maar af en toe is het toch wel fijn, als je iets terughoort. Het mag ook kritiek zijn. Want dat is ook een teken, dat het je raakt, dat het je iets doet.
Schrijven blijkt dan ook nog een moeilijk ding te zijn, al gaat het met de computer heel gemakkelijk! Maar leren we dat nog wel op school? Een brief schrijven? Een stukje in elkaar flansen? Oudere mensen kunnen dat soms nog heel goed, kijk maar naar de 80-jarige Elsje. Zij hebben ook de vrijmoedigheid om te schrijven. Die hebben ook boeken gelezen! Bij jongeren ligt dat heel anders. Ik zie dat bij mijn eigen kleinkinderen. In technische zaken liggen zij mijlenver vóór, computerpuzzels oplossen is voor hen -hoe jong ze ook nog zijn – een peulenschil. Maar een voordracht houden, een artikeltje schrijven… daar hebben ze vaak grote moeite mee. Dan komt al heel gauw Internet er bij te pas! En de boeken in Opa’s kast, die het allemaal veel gemakkelijker en overzichtelijker weergeven, blijven gesloten! Ik probeer nu mijn kleinzoon van 14 mijn “Winkler Prins” uit de jaren 60 tot 80 over te dragen. Dat was vroeger mijn trots! Ik zeg tegen hem: “Kijk daar toch eens in, wat een informatie, wat een schoonheid! Daar kan toch geen Internet tegen op!” Ondertussen maak ik toch ook veel gebruik van Internet. Ja, zo gaat dat in de wereld.
Tenslotte zou ik u, en in ’t bijzonder die lieve schrijfster Elsje, willen toevoegen: rustig doorgaan met schrijven hoor! Wie schrijft die blijft!
bedankt dominee, voor de lovende woorden, ja, ik schrijf veel hoofdzakelijk voor onze zoons dat zij ,als ze oud mogen worden het nog eens na kunnen lezen.Zo heb ik een boekje geschreven over hun kinder jaren, wat ze samen speelden, leuke opmerkingen en veel dia’s gescanned
ter ondersteuning van het geheel.Ze waren dingen vergeten dus kwam het weer boven drijven, ze zijn er erg blij mee, vooral dat ik al dat werk voor hun over had gehad. Het is misschien een idee voor ouders om dat ook te doen,dat ken ik niet zult U zeggen, maar ga het eens proberen het is de moeite waard, het lukt vast hoor!
Graag reactie over dit onderwerp, wie heeft dit ook gedaan? vr.gr.
Ik herken dit! Ik heb wel geen zoons, maar drie dochters en zeven kleinkinderen. En vooral aan de kleinkinderen wil ik wat geschiedenis over hun ouders en grootouders nalaten. Zo ben ik ook bezig de dia’s van vroeger te scannen, vanaf 1970, Mijn vrouw en kleinzoon hebben de dia-dozen van de zolder naar beneden gehaald, in de studeerkamer. Het zijn er zo’n 125, dat wil dus zeggen zo’n 12500 dia’s! Een hele klus om dat allemaal uit te zoeken en te scannen. Daar ben ik dus wel even mee bezig. U begrijpt, dat ik eerst ga sorteren wat ik nog wel scannen wil. Gelukkig zijn alle dia’s in schriften beschreven! Maar leuk is het! En dan over een paar maanden de eerste dvd gaan maken. De kinderen krijgen dan allemaal hun “geschiedenis” in huis! Met die dia’s ben ik er nog niet. Want ik heb ook nog een grote schoenendoos vol met negatieven van foto-rolletjes, vanaf 1960. Die wil ik ook nog gaan bekijken en als ’t even kan digitaal vastleggen. Dus, Elsje, vond ik het een goed idee v an jou en ik hoop dat vele ouderen dit idee zullen volgen!
Dag dominee, Mijn man maakte altijd mooie gedichten ik noem er een paar, bijv. lente -zomer -herfst – winter daar zette hij mooie muziek achter en dan kwamen op tijd de dia’s te voorschijn alles automatisch dat draaiden wij samen in verpleeghuizen, anders ouder worden en meer van die soort dingen, Na zijn overlijden heb ik het nog wel alleen gedaan maar het werd voor mij te zwaar, ook ging de projector kapot, dus kan ik alles nog wel gewoon draaien zonder impulsapperaat. Ik heb wel zijn gedichten met zijn stem op dvd gezet en toen ik tachtig werd heb ik die aan onze jongens cadeau gegeven, ook aan verschillende mensen die daar prijs op stelden, dat was een groot succes, ik wil zo graag wat nalaten voor later, of dat echt lukt zal ik nooit weten.
We hebben 4 duizend dia’s ik scan op het ogenblik alleen die voor mijn kinderen van belang zijn. Zijn er nog meer mensen die dit doen, ik zou dat graag willen weten, mail a.u.b. vr. gr.
weet je Eleje mijn dochter heeft mij een oma boekje gegeven om dat gene
te op te schrijven van wat ik in mijn leven zoal beleefd heb,ik vind dat moeilijk maar wil het wel graag voor haar en mijn kleinzoons doen
Kun jij mij daar een paar handvaten bij aanrijken? Zou dat heel fijn
vinden!!!Ik zie naar je andwoord uit hoor groetjes Thea 😛