Caravanverdriet

Hebt u dat ook wel eens, dat je verdriet hebt om iets wat je moet afstaan?

Ik heb dat deze dagen, omdat ik afscheid moet nemen van de caravan!

“Caravan” betekende voor mij: leuke vakanties, vrijheid blijheid, avontuur, gezelligheid met mijn lieve vrouw, interessante mensen ontmoeten, mooie streken bereizen, vertoeven in de bergen en nog zo veel meer. Hoeveel dierbare herinneringen bewaren wij niet aan “vroeger”, toen de kinderen nog mee gingen en de hond… Naar Italië en Oostenrijk en Frankrijk, met z’n allen, en dat minstens vier weken! De mooiste kerken hebben we gezien, vooral kathedralen en oude kloosters. We kregen er gewoon een “kerkenkop” van, zuchten de kinderen nu, als we ’t daar over hebben. In 2002 hebben we een herstart gemaakt. Mooie caravan, alles er opnieuw bijgekocht, schitterend Mepal servies en een nieuwe voortent met scheidingswand en kidscabine. Enfin: toppie! Maar ja, wat wil het geval. De gezondheid van het lichaam houdt niet altijd gelijke tred met die van de geest. Ik kon nog wel m’n scootmobiel meenemen en lekker rondrijden op de camping…maar op den duur kon ik niet meer de caravan in, ik kon gewoon het trapje niet meer op. Dus hebben we nu maar besloten het hele spul van de hand te doen. Hopelijk heeft een ander, een jong gezinnetje of zo, er nog jaren plezier aan. Maar het kost wel moeite! Marktplaats op Internet is wel geduldig, maar zelf heb je er veel verdriet van. Zo is ’t leven, je bouwt wat op en je moet er even zo “vrolijk” weer afstand van doen! Bij het ouder worden is het laatste meestal het geval. Enfin, we kunnen nog wel in vrolijkheid omzien! En dat is ook wat waard.