Een vraag die dikwijls gesteld wordt. Het antwoord hangt helemaal af van je persoonlijke instelling. Welke waarde je bijv. toekent aan de hygiëne: het lichaam verteert, een onsmakelijke gedachte! Ook speelt het milieu wel eens een rol: begraafplaatsen belasten het milieu, er is eigenlijk geen ruimte meer voor de dodenakkers. En de lichamelijkheid speelt ook wel eens door ons hoofd: als een lichaam begraven wordt, kan het ook gemakkelijker opstaan. Soms denkt men ook aan later. Zal er dan nog een plek zijn om naar de overledene toe te kunnen? Een graf kan nog bezocht en verzorgd worden. Een urn in een wand vol urnen is wat dat betreft veel onpersoonlijker. Dat zijn allemaal gedachten, die door je heengaan en die het antwoord op voornoemde vraag bepalen.
Begraven of cremeren? Vanuit ons mensen maakt het wel verschil. Maar als we de goddelijke kant bezien, gaat het toch om hetzelfde. Immers God is bij machte doden op te wekken uit het stof der aarde, maar ook uit het vuur en het water van de zee. En ik denk, dat dit te mogen weten voor ons toch altijd het belangrijkste is. De rest is daarbij vergeleken van ondergeschikt belang. God alleen bepaalt wat er uiteindelijk met de mens gebeurt, en dat is hoopvol! En daar kunnen onze menselijke methoden van begraven en cremeren gelukkig niets aan toe of af doen!
Het neemt niet weg, dat het voor ons mensen toch een hele belangrijke beslissing kan zijn, hoe je je einde ziet en tegemoet gaat. Daarom is het goed je daarop tijdelijk voor te bereiden en er met elkaar over te praten, zodat de nabestaanden weten hoe jij zelf er over denkt. Het mag duidelijk zijn, waar je begraven wil worden of op welke manier je gecremeerd wil worden. Bijvoorbeeld of de as moet worden uitgestrooid of in een urn bijgezet. Vaak is men er huiverig voor om daarover te spreken. Als je spreekt over de dood, roep je als ’t ware de dood op, zo denkt men vaak. Toch denk ik, dat het goed is, wanneer mensen, zeker in gezins- en familieverband, over “het einde” spreken. Het zou juist een moment kunnen zijn, waarop wij elkaar zeer nabij kunnen komen.
Daar zou nog veel over te zeggen zijn. En dat wil ik ook graag doen in de komende weken. Ik denk dan aan de vragen: moet de overledene thuis of in het ziekenhuis opgebaard worden? Wie moeten er uitgenodigd worden? Of is het beter om “in stilte” te begraven? Hebben we behoefte aan een “rouwdienst”? Moet daar nog door anderen dan de familie gesproken worden? Zal die “herdenking” plaatsvinden in een kerk of in een zaaltje? En als we op de begraafplaats zijn moet de kist dan zakken of hebben we dat liever niet? Hetzelfde geldt voor het crematorium. En hoe zit het met het oude gebruik om na de begrafenis aan de koffiemaaltijd te gaan met lekkere broodjes? En zo kunnen er nog heel wat vragen gesteld worden!
Het is goed om daar over na te denken. Want we worden er steeds meer mee geconfronteerd, dat de dood plotseling toeslaat. En als je dan weer een uitnodiging krijgt om een begrafenis of crematie bij te wonen, schrik je even en vraag je je onwillekeurig af: hoe moet het gaan, als het me zelf van heel dicht bij treft? Daarom moeten we het niet uit te weg gaan en ’t er met elkaar over hebben. Het kan ons helpen tot de goede beslissingen te komen. Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor de nalatenschap. Steek je licht op bij de notaris. Veel notarissen hebben eens in de week hiervoor een gratis spreekuur. En wat de spullen betreft waar je aan hecht, laat je partner of kinderen weten, wat hiermee moet gebeuren. Ik denk aan muziek- of boekencollecties, verzamelingen van munten en postzegels, huisdieren en sieraden. Zelf heb ik een lijst gemaakt van belangrijke adressen van instanties die verwittigd moeten worden, verzekeringen enz. Daar kun je ook aangeven of je een belangrijke Bijbeltekst hebt of liederen, die in de rouwdienst verwerkt kunnen worden. Je slaat zo’n document op in de computer en het is in voorkomende gevallen altijd te raadplegen. Heeft u zelf ideeën, laat het me dan weten of haak in op het Forum.
Wordt vervolgd.