Het is dit jaar 35 jaar geleden, dat de reuma zich bij mij aandiende. Dat is dus 7 keer 5! Het zevende kroonjaar! Echt wel iets om even bij stil te staan, is ’t niet?
Het is begonnen in 1978. Ik kreeg pijn in mijn rechtervoet, beginnend in het scharnier-gewricht en doorlopend naar de hele voet. De dokter dacht eerst aan jicht. We woonden toen in Haarlem (Noord) aan de Pijnboomstraat. Het vervelende was, dat ik toen juist een beroep naar Wilhelminadorp had aangenomen. Het zou een gecombineerde functie worden met het pastoraat in het verpleeghuis Ter Valcke te Goes. Ik kon me dus niet goed veroorloven juist nu ziek te worden! Maar ja, het was niet anders. Wij vertrokken met een zere voet naar Goes, waar we ons eerste koophuis betrokken. Daar belandde ik direct in het ziekenhuis voor een kijkoperatie. Ze hebben een stukje uit de voet gehaald en onderzocht op reuma. En ja hoor, sporen van reuma werden duidelijk gesignaleerd. Daar kreeg ik toen medicijnen voor, echt gemeen spul, maar het hielp wel wat. Ondertussen was ik natuurlijk in de Ziektewet beland. Ik weet nog, dat er iemand bij mij aan huis kwam om er over te praten. Ik gaf toen aan liever aan het werk te gaan. Maar ja, hoe moet dat dan? Ik zei: er zijn toch elektrische rolstoelen. “Maar wilt u dat dan?” vroeg de man. “Ja zeker, dan schuif ik toch gewoon bij de mensen in het verpleeghuis aan!”. Nou, dat was dan opgelost, ik kon aan het werk. U begrijpt wel, dat ik blij was, toen de proeftijd van drie maanden zonder kleerscheuren voorbij was gegaan!
Ik heb het er 16 jaar volgehouden, maar was wel blij dat ik er in 1994, op m’n zestigste uitkon. In die tijd kon je, als je tenminste 10 jaar in dienst was geweest, met 60 jaar in pensioen gaan. Wat een weelde hé? Dat ik nu al weer 19 jaar gepensioneerd ben, wat een voorrecht! Ik had het nooit kunnen denken! Dan zeg ik maar, omhoog kijkend, “tel uw zegeningen”.