Van mijn vriendin Martie Genger uit Curacao kreeg ik het verzoek om eens naar de film “Tree of Life” te kijken. Deze film had haar zeer ontroerd. Leest u zelf maar :
“Heb je de film “Tree of Life” gezien van de regisseur Terrence Malick? Daar heeft hij vijf jaar over gedaan. Toen Iris en ik die hadden gezien waren wij dagen in de ban en Iris vooral lichamelijk van slag af.
Ook mijn hart ‘liep nog dagenlang met open mond’. Dat komt vooral omdat zij en ik nogal ontvankelijk zijn voor zeer bepaalde dingen. Dingen die met onnoemelijk en onbenoembaar te maken hebben.
Er zijn zeer veel mensen die de film in de kliko willen gooien, (misschien te dicht bij hun ID?) maar die vertaal ik dan als ‘zij die niet beter weten en destijds ook Jezus en ook nu nog steeds Jezus kruisigen’.
De film speelt zich af in de jaren ’50. Je zou die film 2x moeten zien met een zekere tussenruimte. Ik ervoer de film als ‘de zichtbaarheid/materie vertalen middels het onzichtbare, en vooral OOK vice versa’.
Ik heb haar het volgende geantwoord. Misschien dat het u ook inspireert om eens te gaan kijken!
Ik ben er echt voor gaan zitten. Want ik dacht, als die jullie zo ontroerd heeft, dan wil ik er ook geen beeld van missen! Twee keer heb ik de eerste helft gezien. De eerste keer, omdat de film niet ophield, voor wij naar bed wilden gaan. De tweede keer, omdat ik niet meer wist, hoe ik doorspoelen moest. Heel de ellende heb ik dus twee keer meegemaakt. Vreselijk! En dat alles onder Bijbels perspectief, onvoorstelbaar. Er werd duidelijk telkens verondersteld, dat God er de hand in had. Dat er een jongen het zwembad in gaat, vrolijk en blijk, om daar dood te moeten gaan. Dat een vader zijn jongens hard aanpakt en voor het geringste straft (te hard met de deur geslagen, 50 keer die deur zachtjes dicht moeten doen!). Dat een moeder (lijdend) toekijkt en niet durft in te grijpen, totdat ook haar het te machtig werd en zij met de vaatdoek in zijn gezicht sloeg. Dat de oudste zoon later in zijn hypermoderne kantoor (wat een bouwwerk!) terugblikt en droomt over de tijd van zijn jeugd. Dat de Schepper God tussendoor Zijn geweld laat zien in schitterende natuuropnamen! Wat een concept! Ik moet zeggen, dat hier mijn inbeeldingsvermogen te kort schiet.
De eerste reactie van Tilly (die maar een klein stukje van de film gezien heeft) was: dat is nou echt iets van (en voor?) psychisch gestoorde mensen! Ergens heeft zij daarmee wel gelijk. Want het is een verwrongen schepping, die ons tentoongesteld wordt. In het groot en in het klein. Zoals de ouders met de kinderen omgaan, ja beide ouders. Zoals de kinderen onderling en met vrienden met elkaar omgaan. Zoals het natuurgeweld exalteert. Heb ik ooit aan mijn lieve dochters en kleinkinderen gevraagd: geef mij een kus, en: houden jullie van mij? Ik hoefde dat toch niet, want ik kreeg een kus en ik wist dat zij van mij hielden (en houden).
Het ontroerende van de film is, dat er een totale ommekeer plaatsvindt. De vader, berooid van zijn macht in een goede baan, komt tot inkeer. Hij slaat zijn arm om de jongens heen en verzucht: ik schaam mij er voor, dat ik jullie zo hard behandeld heb jullie zijn toch het liefste , dat ik bezit. Zij vertrekken, uit armoede, uit hun mooie villa. Waarheen? Dat wordt niet verteld. Ik hoop, dat zij samen een nieuw leven zijn begonnen. In ieder geval laten de laatste beelden, van het hemelse paradijs, zien, dat alles weer goed gekomen is. De ouders lopen tezamen, gaan elkaar niet meer uit de weg, de kinderen zijn er weer, alle drie! De oudste zoon, als volwassene, begroet zijn verloren broertje door de armen beschermend om hem heen te slaan. Er ging door hem heen: had ik dat toen ook maar gedaan!
Ja, het is een film, waar heel veel over verteld kan worden. Met handvatten naar de huidige problematieken van geloof, milieu, autisme, huwelijksproblematiek en relatieproblemen, opvoeding, kinderen die elkaar pesten, machtsuitoefening op bedrijven (zoals op het kantoor van de oudste zoon) en nog zo veel meer. Ik vind dat de hoofdrolspelers dat alles goed hebben neergezet. Van Brad Pitt kun je dat verwachten, maar van zulke jonge jongens? Geweldig! De film heeft mij opnieuw doen beseffen, hoe dankbaar ik mag zijn, dat mijn leven er toch anders heeft uitgezien, en er nog uitziet op mijn levensavond.