De aanraking

“De aanraking”, zo luidt de titel van een boekje, dat al weer zo’n twintig jaar geleden geschreven werd door Laura Reedijk-Boersma, Laatst kreeg ik een mailtje over hetzelfde onderwerp: aanraking. Een mevrouw vroeg zich af hoe ver je daarbij gaan kunt zonder intiem te worden. Wij nuchtere Hollanders hebben daar wat moeite mee. Het heeft ook te maken met je emoties. Die tonen we liever niet. Ons is altijd geleerd, dat je flink moet zijn.

Toch is aanraken en aangeraakt worden heel belangrijk in het menselijk leven. Trouwens ook bij de dieren. Bij ons zitten dagelijks twee duifjes op het dak en die krijgen er niet genoeg van! Voor kinderen is aanraking een must om te kunnen groeien. Kinderen, die in hun jeugd te weinig “knuffels” hebben gehad krijgen daar later grote problemen mee.

In de omgang van Jezus met de mensen neemt aanraking ook een grote plaats in. Jezus raakte ze aan, al die mensen, ook als ze eigenlijk niet aangeraakt mochten worden zoals melaatsen. Zieken en kinderen, die tot Hem gebracht werden, allemaal werden ze aangeraakt. Zo staat bijvoorbeeld in Matteüs 8, 15: “En Hij vatte haar hand en de koorts verliet haar”. Dat was de schoonmoeder van Petrus. In Matteüs 9, 20 wordt verteld van een vrouw, die al twaalf jaren aan bloedvloeiingen leed, dat zij de kwast van Zijn kleed aanraakte en toen genezen werd. Verderop in vers 25 wordt verteld van een meisje, dat 12 jaar was en gestorven was. “En Hij pakte haar hand en het meisje ontwaakte”. Dat was het dochtertje van Jaïrus. Zo denken we natuurlijk ook aan de kinderen, die bij Jezus kwamen en die Hj de handen oplegde. De discipelen vonden dat maar niets. Wat zijn nou kinderen? En weet u het ook nog, dat er een vrouw bij Jezus kwam om Hem de voeten te wassen? Een vrouw met een verleden nota bene! Dat staat in Johannes 12. Maar Jezus wast ook Zelf de voeten van de discipelen. En Thomas, die ongelovige Thomas, legde tenslotte zijn hand in de wonden van Jezus.

Aanraken is o zo belangrijk. Daar gaat een warmte en kracht van uit. Laura Reedijk schrijft: “Met mijn handen heb ik mijn kinderen verzorgd, gevoed, gestreeld, gewassen, aangekleed en opgepakt. Een enkele keer schoot mijn hand uit en gaf ik een klap. Daarvan heb ik nu nog spijt. Die klap was meestal bedoeld voor iemand anders, die ik niet aandurfde, niet voor mijn kleine, verschrikte, weerloze kinderen. Met je hand kun je slaan en strelen. Met je hand kun je woordeloos contact maken. Je kunt veel zeggen met je handen. En mensen heb ben grote behoefte aan dat woordeloze contact”.

Dat maak je vooral mee in de omgang met mensen, die niet meer praten kunnen. Eenzame en verdrietige mensen hebben daar ook grote behoefte aan. Mensen, die lijden aan een verlies of die zich “afgeschreven” voelen. Even een hand leggen op de arm of schouder van die ander, op de hand van een zieke. Die aanraking is van groot belang, want we zeggen daarmee zonder worden: “Ik leef met je mee, ik geef om jou, ik ben niet vies van jou, jij mag er voor mij zijn!”

Hoeveel mensen, ja, hoeveel oudere mensen worden er nog liefdevol aangeraakt? We vinden het misschien een beetje gek. We schamen ons er misschien wel voor. Maar dat is helemaal niet nodig. Integendeel, het geeft je een goed gevoel.