De preek “Wie weet?” heeft een actueel onderwerp: Gods leiding in de wereld en ook in ons persoonlijke leven. Veel mensen maken zich niet meer zo druk om de wereld en hun eigen bestaan. Dat helpt toch niets, zeggen ze. Het komt toch zoals het komt. Je moet je er maar bij neerleggen. ‘Berusten’ noemen ze dat. Je kunt boffen of pech hebben, daar kunnen we toch niets aan doen. Zo is het nu eenmaal. De Fransman zegt: “c’est la vie!”
Ook Christenen hebben daar een handje van. Ze denken zelfs dat dit het eigene van het geloof is. God bepaalt nu eenmaal wat er gebeurt. Over dit ‘noodlotsdenken’ gaat de preek. Het is niet zo zeer Bijbels. Berusten komen we in de Bijbel niet tegen. Het is veeleer overgenomen uit het Griekse denken van de Stoïcijnen. Om zich tegen het leven te verharden leerden ze dat het leven een eindeloze cirkelgang is, waarin het lot van de mens vastlegt als een noodlot, waar je niets tegen kunt doen.
Maar wat Christus ons voorhoudt in Zijn spreken en doen heeft niets met noodlot te maken, maar juist met een heerlijke toekomstvisie. Ons lot is daardoor bestemd, daarom altijd: “wie weet ?”