“Via crucis via lucis”
De weg van het kruis is de weg van het licht! Zo luidt een oud gezegde. Het wordt vaak in verband gebracht met Pasen. Maar ook met het persoonlijke leven. Een mooi gezegde. Toch kan een mens daar moeite mee hebben! Veel oude mensen zullen het echter bevestigen: Ja, zo is het, zó heb ik het zelf ook ervaren, door veel pijn en lijden heen heeft God mij geholpen. Ja, de weg van het kruis, de weg van het licht! Door lijden tot heerlijkheid, door duisternis tot licht.
Het geheim van dit gezegde en van de mensen die het ook zo ervaren hebben ligt bij Hem, die HET LICHT is: Jezus Christus, de gekruisigde en opgestane Heer. Als Hij met je meegaat in stikdonkere nacht, dan kan de donkerheid je niet vasthouden, dan gaat het licht doorbreken. Het is steeds weer de bittere nacht van Getsemane, die wordt tot de lichtende Paasmorgen!
“Pasen” betekent, dat God de mensen niet los laat in hun lijden. Dat is toch de boodschap die Jezus Zelf ten einde toe volbracht heeft? Hij is Zelf die boodschap! “Het volk dat in duisternis gezeten is, ziet een groot licht”. (Jesaja 9,1) Zij zien Jezus aan het kruis. Onbegrijpelijk… dat kruis is juist het licht, dat mensen nodig hebben. Via crucis via lucis! Op de kruisweg mag je het Licht ervaren, omdat Hij die weg gegaan is en steeds opnieuw gaat met mensen die een kruis te dragen hebben, mensen zoals u en ik. Op het eind van die weg zijn daar Gods handen die op je wachten, zoals Guido Gezelle zo mooi onder woorden bracht in Gezang 469:
Het leven is: een krijgsbanier
door goed’ en kwade dagen
gescheurd, gevlekt, ontvallen schier,
kloekmoedig voorwaarts dragen.Het leven is: geen vreed’ alhier,
geen wapenstilstand vragen.
het leven is: de kruisbanier
tot in Gods handen dragen.