Het mailtje kwam binnen op een koude dag in januari. De tekst was sober, maar juist daardoor zo pakkend:
‘Woensdagavond mogen we hem halen. Hij wordt overgevlogen vanuit Spanje naar Zaventem (België), waarna hij op een parkeerplaats van een restaurant in Amersfoort aan ons wordt overgedragen. Na zes jaar zwerven krijgt hij een tehuis; we noemen hem Mozes.’
Op het bijgevoegde filmpje was een wit poedeltje te zien, dat huppelde ondanks het gemis van zijn linker voorpoot. Ik sloot de ogen en zag de grote boerderij van Aletta en Herman onder de rook van Kampen, ik zag de misbruikte ezels uit Korfu, ik zag de onlangs overleden hond Laska, zo liefdevol verzorgd, ik zag Katrien, de zwerfkat die languit op de weg ging liggen en niet meer kon en kwam ook de kater Bien-dia (goede dag) niet op deze manier binnen?
Vanwege de voortdurende sneeuwval werd de kennismaking met Mozes uitgesteld, maar via lange telefoongesprekken volgde ik het wel en wee. Eten, slapen, warmte, liefde, veel liefde. Het poedeltje kwam langzaam bij.
Op een mooie voorjaarsdag fietste ik naar de afgelegen boerderij in een prachtig natuurgebied. Net toen ik mijn fiets stalde kwam iets wits en krulligs op me afgestormd, het leek een lammetje, maar hij was het echt: Mozes.
In de sfeervolle boerderijkeuken dronken we koffie en hoorde ik het verhaal over Animal Care España, een kleine hardwerkende organisatie en officieel erkend. ‘Het doel van ACE is het opvangen en verzorgen van honden in Zuid-Spanje en het vinden van een liefdevol en definitief onderkomen in samenwerking met verschillende asielen Gevangen zwerfhonden, vaak in afschuwelijke staat, worden ondergebracht in meerdere dodingstations. Zijn de dieren er langer dan tien dagen, dan laat men ze inslapen. Bekend is dat honden ook vaak minder humaan aan hun eind komen. ACE beheert zelf het asiel ‘El Refugio’, voorheen ook een dodingstation. De Belgische Fabiënne Paques is daar de stuwende kracht. Ooit wilde zij met haar man een nieuw leven opbouwen in Spanje, maar werd geraakt door al het hondenleed. Paques koos niet voor een leven in luxe maar voor een leven in dienen en sinds 1999 staat ze aan het roer van El Refugio. Eens per week gaat ze naar het dodingstation in Mijas (gem. Malaga), laadt haar auto vol honden en brengt ze onder bij dierenvrienden. Tot die ene keer, toen ze bij de poort vanuit de al startende auto een kleine witte poedel op zijn achterpootjes zag staan. Het linker voorpootje ontbrak.
Het wordt stil in de keuken, we kijken door het raam en zien Mozes zitten op de tuintafel. De losse flap aan zijn verbrijzelde poot is chirurgisch verwijderd. Een prothese is overwogen, maar Mozes redt zich zo goed dat dit niet meer aan de orde is. Hij leeft intens op de boerderij, draaft en dolt, eet en slaapt. Wanneer ik vraag waarom gekozen is voor de naam Mozes, klinkt het antwoord: ‘Mozes dobberde ook voor hij thuis kwam’. Door het open keukenraam springt Katrien op tafel, ze begint zich uitgebreid te wassen…
Aly Brug