Ik zal mij even voorstellen: ik ben Ina de Ritter, 60 jaar, getrouwd met Dik, moeder van 4 kinderen en oma van 5 kleinkinderen.
Op 12 augustus 1988 heb ik mijn pink gebroken, eenmaal uit het gips kreeg ik de diagnose Post traumatische Dystrofie (PD), in 1990 scheurde ik een pees in mijn andere arm het gevolg ook daar PD, in beide armen PD betekende dat ik voor veel dingen afhankelijk werd van hulp van anderen. Door complicaties is in 1996 mijn linker onderarm geamputeerd en daardoor kreeg ik PD in mijn benen en werd ik nog afhankelijker van zorg. Met hulp van de Thuiszorg, mijn man en kinderen kon ik me aardig redden. Maar in 1999 werd het me allemaal teveel, ik voelde me een gevangene in mijn eigen lichaam. Ik moest steeds meer inleveren, dat was ik zo zat, ik wilde mijn leven terug!
Nog in diezelfde maand ben ik naar de Support Beurs in Utrecht gegaan en daar heb ik kennisgemaakt met de stichting Hulphond. Ik heb me aangemeld bij de stichting en kwam op de wachtlijst; na bijna twee jaar wachten was het eindelijk zover, ik kreeg mijn Hulphond Yce! Ik wist wel dat een hulphond veel kon, maar Yce is echt een superhond, mijn wereld werd steeds groter, met de hulp van Yce kan ik weer zelf uit en in bed komen, deuren openen en hij kan me helpen met het eten, een banaantje pellen, pakje sap open maken enz., met Yce kan ik weer zelfstandig boodschappen doen. Yce heeft me achter de geraniums vandaan gehaald, ik vrolijkte weer helemaal op, ik werd langzaam weer partner en moeder en oma.
Mijn leven is drastisch veranderd sinds Yce in mijn leven is gekomen. Het ontroerendste moment vond ik dat ik dankzij Yce mijn pasgeboren kleinkind kon vasthouden. Ons eerste kleinkind heb ik direct na de geboorte niet zelf kunnen vasthouden. Ze werd op een kussen op mijn schoot gelegd i.p.v. in mijn armen. Dat heb ik toen heel erg gevonden. De ziekte had me al zoveel ontnomen, maar dit vond ik pas echt erg.
Mensen denken vaak dat een hulphond alleen de deur voor je openmaakt en de post opraapt, maar het gaat echt zoveel verder. Sinds Yce in mijn leven is en me met bijna alle dingen helpt, kan ik het beetje energie dat ik in mijn rechterarm heb sparen voor dingen die echt belangrijk zijn, zoals het weer zelf kunnen eten, een paar woorden op een kaartje schrijven, mijn kleinkinderen vasthouden en bv een flesje geven en dat voelt zo ontzettend rijk, fantastisch is dat!
Yce voor mij een hele grote vriend, al bijna 9 jaar zijn we onafscheidelijk. Yce kent me misschien wel beter dan mijn eigen man: die kan ik nog wel eens voor de gek houden als ik een rot dag met veel pijn heb, maar Yce voelt dat en dan troost hij mij met zijn liefde.
Yce betekent voor mij : vrijheid, onafhankelijkheid en kameraadschap: zonder hem zou mijn leven heel veel zwaarder zijn, Yce is een Kanjer!
Het is nu juni 2010 en Yce mag met pensioen, 9 jaren werken is heel lang en het wordt tijd dat Yce lekker gaat genieten van zijn oude dag en dat mag hij gezellig hier bij ons thuis.
Op 15 juli is Yce opvolgster Uxy bij ons komen wonen. We hebben Uxy op 22 juni hier thuis ontmoet en Yce, Dik en ik vonden haar heel leuk en omdat het een hondje is die goed en snel leert heb ik JA gezegd tegen Uxy als nieuwe hulphond.
Ik ga de training met Uxy thuis doen want de interne training in het trainingcentrum van stichting Hulphond is te zwaar voor mij.
De komende tijd kunt u via deze site meegenieten met mijn ervaringen met het trainen met Uxy.
De trainingen worden gegeven door Piet van Dongen, hoofd cliëntenzorg bij stichting Hulphond.
Ik ben God ontzettend dankbaar dat hij zulke mooie dieren heeft gemaakt, dieren die zichzelf wegcijferen en zich totaal in dienst van de mens stellen waardoor deze mens weer een onafhankelijk leven kunnen leiden.
Ina,Yce en Uxy de Ritter.
