Wanneer je gehandicapt bent en niet meer zoals anderen kunt fietsen en wandelen en sporten en wat niet meer, wat doe je dan zo’n hele dag? Niets? Je vervelen? Slapen? Nee toch! Daar is de dag te mooi voor. Je moet hem plukken. Aan een struik of boom zitten veel bloemen. Daar zijn er vast ook bij, die jij kunt plukken. In je eigen huis is nog van alles te beleven: lezen, computeren, bezig zijn met je verzamelingen (postzegels, munten, kaarten , Anton Pieck, het koninklijk huis en nog wat meer). Je kunt ook in je gemaksstoel wegdromen over vroeger of later: een plannetje maken ov er zoveel dingen. Je kunt bezig zijn met je kinderen en kleinkinderen. De foto’s, die je gemaakt heb met je digitale camera of camcorder, moeten nodig bewerkt en afgedrukt worden. Correspondentie moet een beurt krijgen, net als de financiële administratie en ga zo maar door. Dan is daar het vorbereiden van de zondagse dienst en meditaties schrijven
voor de PCOB-bijeenkomsten. Een mens kan altijd bezig zijn. Twee kranten om te lezen: het Nederlands Dagblad en Trouw, en dan nog het Centraal Weekblad en alle mogelijke tijdschriften uit de gehandicapten-map, die we elkaar toesturen vanuit het Gehandicapten Platform Barendrecht, en de lectuur die het Bestuurslidmaatschap van de PCOB met zich meebrengt, de ouderenbladen van de drie bonden.
Buiten ’s huis is ook genoeg te doen. Bezigheden en vergaderingen vanuit de PCOB, het Platform Gehandicapten, de emeritikring Rotterdam e.o., waarvoor ik de financiën mag beheren. En niet vergeten: boodschappen doen, een dagelijks werk!
In de vakanties caravanden we de laatste jaren. Daarvoor zijn we zo’n 15 jaar in een chalet in Zwitserland geweest. Dat ligt in Wallis boven Sion op 1100 meter. Vroeger, toen de kinderen nog mee gingen, hadden we ook een caravan. Het ziet er naar uit, dat het caravannen voor de toekomst niet meer mogelijk zal zijn, want ik kan niet eens meer het trapje op! Misschien moeten we ons nu meer gaan richten op aangepaste hotels.
Het laatste boek, dat ik gelezen heb is: Jan Siebelink, Knielen op een bed violen. Een aanrader van Leo Jacobs, die altijd een stukje schrijft in het Centraal Weekblad onder de titel “God in Frankrijk”, echt de moeite waard om te lezen . Veel boeken in mijn drie boekenkasten zijn nog ongelezen. Mogen er nog vele dagen komen om te plukken!
