Toen we 11 jaar geleden van Zeeland naar Barendrecht verhuisden, hadden we 4 katten! De schrik van de buurt!
Eentje, onze liefste, het enige vrouwtje ook, Nouschka gedoopt, is na een paar maanden verdwenen, zo maar verdwenen en nooit meer ergens getraceerd, wat we ook deden. De overige vier zijn de een na de ander “ingeslapen” en overreden (de laatste).
Voor meer foto’s van “Nouschka”, klik hier.
Wij hadden ook een “Willem”, maar die heette “Willy”. Dat was een prachtige spierwitte kater, die was komen aanlopen in het verpleeghuis te Goes, waar ik toen nog werkte. Hij bleef maar voor mijn deur zitten. Toen zeiden collega’s op de gang: hij heeft jou uitgekozen! Maar ja, we hadden al drie katten, dus….. moest ik het wel eerst in de familiekring gooien. De kinderen enthousiast: “ja, Papa, neem hem maar mee hoor!” Nou, dat heb ik toen gedaan, en omdat er toen een beroemde bokser was, “Willy de Wit”, hebben we hem maar de naam Willy gegeven.
Voor meer foto’s van “Willy”, klik hier.
Een andere kater, Tijger (nr.2) geheten, was een keer aangereden en meer dood dan levend naar huis gekomen. We hadden hem al de hele dag gemist, en toen opeens stond hij daar bij de hoek van het huis. Hij kon eigenlijk niet meer lopen en z’n tong hing half buiten z’n bekje, een vreselijk gezicht. Het was toen Hemelvaartsdag en onze eigen dierenarts had geen dienst. We moesten toen naar een paar dorpen verder op. Die nog jonge dierenarts ontfermde zich toen echt over onze poes. Hij zag er zo deerniswekkend uit, maar hij gaf ons toch nog moed, die dierenarts. Laat hem maar hier, we zullen wel voor hem zorgen. Enfin, hij heeft hem toen geopereerd, de helft van zijn tong er af. Normaal eten kon hij niet meer, alleen maar een beetje slobberen. Zich zelf schoon likken ging natuurlijk ook niet meer. En één van voorpootjes hing er bij. Toch, zei de dierenarts, het kan nog goed komen, we moeten het beest de kans geven. En warempel, na een paar weken, toen onze jongste dochter hem met een pipetje te eten gaf, hoorden we een kreet: Mama, Papa, kom nou eens gauw kijken, Tijger kan z’n pootje weer bewegen! Hij krauwde met z’n “verlamde” pootje over het vloerkleed, en enkele weken verder klom hij er weer mee in de hoogste bomen! Ja, we hebben wat meegemaakt met onze katten!
Voor meer foto’s van “Tijger(nr.2)”, klik hier.
Over Tijgertje en Paco en de konijnen Leenje en Lotje vertel ik de volgende keer nog meer.
Beste Ds.Kroes wat een heerlijk stel poesen je zou ze er zo af plukken
Wij hadden ook altijd katten hardstikken leuk, je kan zien dat jullie
van dieren houden.Groetjes voor allemaal was leuk om naar te kijken
THEA
Beste Thea, ja, wat een moppies hé, die diertjes! We hebben ze tientallen jaren gekoesterd, maar nu hebben we er geen één meer. Als je ouder wordt. wordt de zorg te groot. En mijn vrouw heeft al genoeg zorgen aan mij!
Groetjes, Ds.Kroes.
Ook wij hebben van die lieve poesjes, alhoewel onze buren er een 15 tal hebben gevangen en van kant hebben gemaakt hebben wij nu nog drie van ons eigen.
Drie vreemde..
Niet iedereen is erg gesteld op katten, alhoewel geen duifvermelkers in de omgeving zijn, en hier volop in het landelijke werden ze toch gedood.
Tot nu toe kunnen wij wel indenken wie er achter zit, maar denken mag je wel, maar je moet toch eerst bewijzen zelf hebben en laten vaststellen door de wetdienaars..
Lieve groetje en een fijne Pasen
Eric