Als je ouder wordt heb je de neiging om steeds meer over vroeger te gaan nadenken. En als je nog een partner hebt, kun je met haar of hem oude herinneringen ophalen. Ik betrap me er ook zelf op. Noem het een “hang naar het oude”. Wat is het een zegen, wanneer je dat nog met iemand kan delen! Wat heb je elkaar daarbij ook nodig!
Laatst hoorde ik van iemand een stukje levensverhaal, waarin we zeker ook iets van onze eigen ervaringen kunnen herkennen.Wanneer je in de put zit of verdriet hebt, heb je behoefte aan mensen bij wie je kunt uitpraten, schelden misschien of uithuilen. Je beseft dan des te beter dat je het niet alleen kunt, dat je mensen nodig hebt die je kunt vertrouwen en bij wie je je kunt laten gaan. Vaak is het moeilijk om dat toe te geven. Je wilt niet afhankelijk zijn. Maar als je zo iemand gevonden hebt, wat is het dan fijn dat je je aan hem (haar) kunt optrekken! Na verloop van tijd ga je dan ook merken, dat je het weer zelf kunt en die ander gelukkig niet meer zo nodig hebt. Maar je weet, dat je altijd bij iemand terecht kunt. Want leven blijft altijd “leven met vallen en opstaan”.
In het geloof vinden we die IEMAND bij God en de Heer Jezus. En wie HEM gevonden heeft, mag zich gelukkig prijzen. Maar veel mensen hebben Hem nog niet gevonden of zijn Hem kwijt geraakt. God is vaak zo ver weg, en je verdriet is zo heel dicht bij. Wat is het dan fijn, wanneer je iemand hebt, die je daarbij helpt, om Hem te vinden. Het kan een buurman zijn of een vriendin of een familielid of misschien wel de dominee.
Elkaar vasthouden en op weg helpen. Mensen hebben elkaar zo nodig. Ook u mag worden gebruikt en ook u mag op een ander een beroep doen. U hoeft zich daarvoor niet te schamen.
Soms kan het ook anoniem, met iemand die je op een website ontmoet hebt b.v. Zo heb ik verschillende contacten gekregen via de e-mail, naar aanleiding van deze site.
Zie ook de artikelen over rouw en troost in de rubriek ‘rouw en rouwverwerking’.