Wandelt in de liefde

Efeziërs 5, 2

Omdat wij vandaag, 28 augustus, ons gouden huwelijksfeest mochten vieren, dat eerder was uitgesteld wegens ziekenhuisopname, dacht ik er goed aan te doen eens over de liefde te preken. Zoals Paulus dat doet in Romeinen 12, waar boven het tekstgedeelte vs. 9-21 staat geschreven: “opwekking tot liefde”. Maar dit gedeelte komt voort uit hetgeen dat voorafgaat: de wandel in Christus. Blijkbaar komt de wandel in de liefde voort uit de wandel in Christus1 Wie Christus kent in zijn leven en Zijn genade dagelijks ervaart zal in staat worden gesteld echt lief te hebben. Liefde tot Christus weerspiegelt zich in liefde voor elkaar. De tekst boven aan de preek geeft dit precies weer:

“Wandelt in de liefde, zoals ook Christus u heeft liefgehad en zich voor ons heeft overgegeven als offergave en slachtoffer”.

In deze tekst komen tegelijk Christus’ lijden en dood in het vizier. En dat is heel goed, want lijden is de grondslag van de liefde van Christus voor ons en omgekeerd onze liefde tot Hem. Christus’ lijden komt voort uit Zijn liefde tot ons, laten we dat nooit vergeten! De apostel roept ons op om te wandelen in de liefde, omdat hij de liefde van Christus heeft gekend in Zijn lijden en kruisdood.  Liefde wordt hier zichtbaar in het iets, nee: HEEL VEEL, over hebben voor elkaar. Onze liefde wordt zelfs vergeleken met de liefde van Christus, die Zijn leven voor ons over had, opdat wij gelukkig zouden zijn. Geluk in het leven, zeker geluk in het huwelijk, stoelt op die basis. Je hebt verklaard elkaar lief te hebben en trouw te blijven tot in de dood. “Wandelt in de liefde zoals ook Christus u heeft liefgehad”.  Metterdaad: door Zich voor ons in de dood te begeven. Dat is pas echte gemeenschap, als je bereid bent je leven voor de ander te geven. Tegenwoordig wordt “gemeenschap” gelijk seksueel ingekleurd, toch – hoe belangrijk ook- is dat slechts één aspect van de liefde tussen man en vrouw. Wandelen in de liefde is veel breder en het gaat ook veel dieper: het is het samen optrekken van twee mensen, die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, in lief en leed, in voor- en tegenspoed, in rijkdom en armoede, ja tot in de dood. Dat kun je alleen, als je daarbij van Hoger Hand  geholpen wordt, als jouw gemeenschap gedragen wordt door die andere gemeenschap van de Heer en jou met je vrouw. Samen gelukkig zijn, er samen voor te staan in je leven, er ook samen aan te werken, aan dat geluk, aan die verbondenheid in de liefde, daar gaat het om! Dat is het devies voor elk gelukkig huwelijk! Want geluk moet bevochten worden, steeds opnieuw, je krijgt het niet in je schoot geworpen. Soms gaat het met vallen en opstaan, langs schijnbaar onbegaanbare wegen. Maar het vuur van de Heilige Geest houdt de liefde brandende en wijst je steeds opnieuw de weg. Dat vuur moet je voedsel geven, het moet blijven branden, anders wordt het niks. Hoe doe je dat? Door met elkaar te communiceren, zwijgen is de dood in de pot. Door voor elkaar te bidden, door elkaar te respecteren en ook in de ruimte te stellen. Door strijd kom je tot overwinning, door lijden tot opstaan (Pasen), door vernedering tot verhoging. Dat is de weg die Christus ons wijst, waarin Hij Zelf ons is voorgegaan. Zo wordt ons leven een eenheid, iets gezamenlijks, dan let je er niet meer op of iets van jou is of van je levenspartner, of jij het moet doen of zij, maar dan gaat het vanzelf, want je doet het met elkaar en voor elkaar. Het wordt dan zoals de Prediker het zegt in hoofdstuk 4:

“Beter met z’n tweeën dan alleen, want dan loont het tenminste al dat gezwoeg. En als ze beiden vallen, dan helpt de één de ander overeind .Maar wee die ene mens die valt en hij heeft niemand om hem op te richten Twee mensen, die samen slapen, worden warm, maar hoe moet iemand alleen het warm krijgen? Goed, als iemand alleen is kan hij overweldigd worden, maar twee kunnen stand houden. En een snoer met drie strengen gaat niet gauw stuk!”

De hechte verbondenheid tussen God en mensen en de mensen onderling wordt in de Bijbel vaal aangeduid met het beeld van “wandelen”. Zo wandelde Noach met God. En de profeet Jesaja roept het ontrouwe volk toe: “Huis van Jacob, laten wij wandelen in het licht des Heren!”. En Paulus doet hetzelfde met ons: “Wandelt in de liefde”.

Wat is het specifieke van wandelen? Ten eerste dat je het samen doet, en heel rustig. Er staat immers niet: rennen of vliegen, maar gewoon wandelen, stap voor stap, eventueel hand in hand. Daar zit bezadigdheid in, en stilte en rust. De één loopt niet voor de ander uit, maar je wacht op elkaar en houdt elkaar vast. Je geeft mekaar een opstootje (een “kontje”), als het omhoog gaat, en je helpt elkaar over de brug of over de sloot. Zo blijf je met elkaar in de pas, je zorgt er altijd voor dat de ander kan bij blijven, en niet in ademnood geraakt.

Wandelen is ook samen stil staan, bij een mooi vergezicht, een bloeiende boom, een vogel in de lucht. Je staat stil bij de wonderen in je eigen leven, dat je elkaar gevonden hebt (dat God ons heeft samengebracht!), dat je samen kinderen hebt gekregen en die kinderen ook weer kinderen, en dat ze allemaal gezond zijn, en dat jijzelf met al je kwamen er ook nog bent, alle dagen liefdevol verzorgd door je eigen vrouw. “WANDELT IN DE LIEFDE !”

En -zegt Paulus – de liefde zij ongeveinsd. Veinzen is huichelen, doen alsof. Nee, de liefde moet ECHT zijn. Je moet niet kat en muis spelen, geheimen hebben voor elkaar, je moet elkaar altijd recht in de ogen kunnen kijken. “Weest afkerig van het kwaad, gehecht aan het goede.” Dat zijn de mijlpalen langs de weg, die bewandeld wordt. “Weest in broederliefde elkaar genegen, in eerbetoon elkander tot voorbeeld, in ijver onverdroten, vurig van geest, dient de Heer”. We horen het: het moet gaan om het goede, altijd de goede kant kiezen en het kwaad uitbannen, de Heer dienen. Zegt Paulus het niet zo: “Weest blijde in de hoop, gelukkig in de verdrukking, volhardend in het gebed”. Met deze aanmoedigende woorden wordt samengevat alles wat we op de wandeling in de liefde nodig hebben. Hoop doet leven. Met hoop heb je een doel voor ogen, dat je bereiken wilt. In die hoop wordt ook duidelijk wat je hebt en graag wilt vasthouden:  elkaar, je huwelijk, je kinderen en kleinkinderen. Maar in die hoop wordt ook duidelijk wat nog mist: de totale overgave aan elkaar, het samensmelten van de twee harten, een huis op een rots gebouwd… Want we weten maar al te goed, dat het leven en zeker ook het huwelijk zo ontzettend kwetsbaar is. Niet voor niets gaan van alle gesloten huwelijken de helft op korte termijn weer uit elkaar!  Natuurlijk, je hebt je goede bedoelingen, maar die worden niet altijd zo begrepen. Je hebt een beeld voor ogen, als je gaat trouwen, een ideaal beeld, maar dit beeld van ons slaat zo gauw te pletter tegen de werkelijkheid van het leven. Kijk, daarom moet je leven uit de hoop. Liefde kan niet zonder hoop. De hoop wordt gevoed door de liefde. Want je weet het en je wilt het zo graag: ons huwelijk moet iets geweldigs worden. Blijf leven in die hoop! Deze drie zijn het, die ons leven en huwelijk vastigheid geven: geloof, hoop en liefde, deze drie. (1 OR.13). Dat geloof wordt  zichtbaar in het geduld, dat je met elkaar en met het levenslot hebt. Je kunt het niet afdwingen, dat geluk, je moet er ook voor open staan en geduldig zijn: het komt vast wel! Des te belangrijker is dat geduld, als er tegenslagen en verdrukkingen komen. Moeiten en zorgen in het leven zijn van alle dag. Met Gods hulp kom je er doorheen. Laat het je huwelijk niet kapot maken!  Laat geen verdeeldheid toe! Een grote hulp daarbij is het gebed: “Volhardend in het gebed”.  Leven uit de hoop, in geduld en gebed, dat is wandelen in de liefde zoals Christus u heeft liefgehad.

Wandel maar stillekens achter Hem aan –
Achter de Heiland – Hij wijst u de wegen.
Zijn die niet altoos zo lieflijk gelegen
Als gij zoudt wensen, wil ze toch gaan:
Hij gaat vooraan, Hij gaat vooraan!
Joh.de Heer 879

Amen