Staande voor het ontslag uit het verpleeghuis, moet ik denken aan deze waarschuwing van de Psalmdichter. We zijn immers zo gauw geneigd te vergeten! Al de weldaden, die we in ons leven ontvangen mochten en nóg ontvangen mogen en ontvangen zullen.
“Vergeet nooit één van Zijn weldaden, vergeet ze niet; ’t is God, die ze u bewees!”
De één mag het zieken- of verpleeghuis verlaten, de ander gaat op wintersport, een derde heeft iets te vieren, een kroonjaar of huwelijksfeest, houdt die mooie dagen en gebeurtenissen vast! Het zijn allemaal weldaden van God gegeven!
Soms is het ook wel eens goed, dat een mens vergeten kán. Want, helaas, niet alles in het leven is weldaad. Er is ook veel verdriet bij en tegenslag en ellende. Ik denk aan de mensen, die niets meer te vieren hebben, die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen, die eenzaam en alleen hun dagen moeten slijten. Wat is het dan een zegen om te kùnnen vergeten! Hoe het was en hoe het kunnen zijn, wat je allemaal missen moet in je leven. Dan wordt het vergeten zelf een weldaad.
Zegen, mijn ziel, de grote naam des Heren,
Laat al wat binnen in mij is Hem eren!
Vergeet niet, hoe Zijn liefd’ u heeft geleid.
Gedenk Zijn goedheid, die u wil vergeven,
Die u geneest, Die uit het graf uw leven
Verlost en kroont met goedertierenheid!
Deze berijming uit het Liedboek der Kerken geeft precies aan, waar het in onze tekst om gaat: dat Gods liefde ons leidt en dat Hij ons vergeeft en verlost. Het zijn juist deze dingen, die we niet moeten vergeten! De rest mag je gerust kwijt raken. Maar Gods liefde, de vergeving van onze zonden en de verlossing uit de banden des doods, dat nooit vergeten! Dat moeten we levenslang bewaren en er God elke dag om loven en prijzen! Dat zijn Gods weldaden!
In het licht daarvan kunnen ook andere dingen in ons leven weldaden worden: de kleine dingen. Je gaat ze zien als tekenen en heenwijzingen naar Gods goedheid. En de tegenslag, je leert hem overwinnen, en het verdriet: je mag het dragen in Gods kracht.
Over weldaden gesproken!